Stille drome

Dis saterdagoggend en ek sit by ‘n restaurant, drink ‘n koppie filter koffie, die oggend koerant lê voor my op die klein tafeltjie, maar vandag is ek nie eintlik lus vir koerant lees nie.

Ek kyk na die mense rondom my en soos wat hulle verby loop, vorm ek prentjies van hulle in my kop. . . ek kyk, ek wonder. . . ek soek iets, enige iets wat vir my sal wys dat hul gelukkig is. Ek staar. . .

My gedates word onderbreek deur ‘n harde vroue stem – Daar stap hulle, ‘n mamma, pappa en ‘n seuntjie wat ‘n entjie voor hulle uit hardloop. Sy probeer seker maar net verhoed dat hy te ver van hulle af beweeg, maar haar man lyk geirriteerd met haar ‘onnodige’ kommer. ‘n Lang aantreklike man met so vinnige regop stappie volg kort op hul hakke. Hy dra ‘n Edgars pakkie in sy hand. ‘Waarheen is jy oppad?’ wil ek hom vra. ‘Hoekom shop jy alleen?’ Miskien het hy ‘n vrou by die huis en dalk is daar ‘n geskenk vir haar in die Edgars sak. Dis ‘n mooi gedagte en net daar besluit ek, DIS die lang man se storie, ‘n gelukkige een.

‘n Vrou wat ‘n baba stootwaentjie stoot, vang my oog. Sy loop amper die kind wat voor haar verby loop uit die aarde. Lekker verward, shame. Ek wonder; Is sy ‘n enkel ma?  Ek hoop nie so nie, om kinders groot te maak is erg, maar ek dink om dit alleen te doen, is erger. Aan die oorkant van die gang sien ek ‘n blonde meisie staan, sy kyk deur die venster na ‘n winkel pop met so mooi wintersrokkie aan. Die outjie wat in die winkel werk, is besig om die venter te was. Hy glimlag vir haar, maar sy draai skielik om en loop weg. Ek wonder of sy darem vir hom ook ge-smile het. Hoekom het sy nie ingegaan en die rok gekoop nie?  Ek kon nie haar gesig sien nie, maar ek dink sy sal goed lyk in die mooi sagte winters rokkie met ‘n paar bootse. . . dalk is daar niemand vir wie sy wil mooi lyk nie. Iets aan die girl lyk hartseer. Ek kry haar jammer.

Ek onthou skielik, toe ek by die restaurant ingestap het, het ek by die klein tafeltjie vir twee kom sit en agter my was ‘n ou tannie en oom. Ek draai effens skuins in my stoel om te loer. Daar sit hulle, die twee grys koppies. Die oom vat ‘n slukkie van sy tee terwyl hy sy ander hand op die tannie se hand hou. Haar oe blink, net soos die groot steen aan haar ou vingertjie. Hulle koppe beweeg nader na mekaar, wanneer hulle gesels – amper asof hulle fluitster, maar ek dink dit kan dalk wees omdat hulle nie meer so mooi kan hoor nie. Vir ‘n oomblik vang die tannie se oog myne en ek glimlag skaam. Haar lippe vorm die woorde; Goeie more en ek knik vir haar. Wat ‘n mooi ouma en oupa, dink ek by myself.

Net toe, kom ‘n jongerige paartjie in en die waiter lei hulle tot by die tafel langs my. Dit lyk asof daar ‘n donderwolk oor hulle hang. Die waiter trek vir haar ‘n stoel uit en sy blaf ‘n dankie sy kant toe. Hy vra of hy solank vir hulle iets kan kry om te drink, maar die dude met sy groen pet en tattoo wuif net ‘n hand, seker om te sê dat hy hulle ‘n rukkie moet gee om daaroor te dink. Hulle tel elkeen ‘n menu op en begin daarin lees, asof dit ‘n baie interessante boek is, niemand sê ‘n woord nie. 

Die prentjie laat my ver terug dink en effens skaam kry, want ek was ook seker al daai girl en die een wat oorkant my gesit het, het nie ‘n groen pet of ‘n tattoo gehad nie, maar ons het gereeld sulke donderwolke gehad wat ons volg.

Aan die begin – van amper 9 jaar – is ‘n mens nie stil nie, jys verlief en borrelend. Later kom die gil en skree. Jy vergewe. Jy smeek en vra mooi. Jy vergewe. Jy vergewe. Jy praat mooi. Jy huil. Jy le laat aande in ‘n lee bed en skrik kort kort wakker wanneer jy ‘n kar hoor. En jy worry. Jy probeer aangaan. Jy hoop. Jy smeek. Jy baklei. Met tye oorweldig ‘n vrees jou. Jy word oor en oor en oor en oor teleurgestel. Jy klim in jou kar en ry. Jy vergewe en kom terug. Jy hoop. Jy gaan aan. Jy worry. Jy skrik nie meer vir die skade aan die kar na ‘n klein ‘ongelukkie’ nie. Jy vergewe. Jy pak jou tas. Jy luister na lee beloftes. Jy is ongelukkig, maar jy bly, want jys ‘n banggat, bang vir verandering. En dan heelwat later, kom die stiltes . . . dis wanneer jy niks meer het om te sê nie, wanneer die sleg soveel swaarder begin weeg as die mooi. Wanneer jou stem hees gegil is. Jy voel jyt niks meer om voor te fight nie . . . maar jy bly, want jys bang vir alleen wees. Niemand is happy nie, al probeer mens hoe hard. En op die ou einde tuimel die hele spulletjie in any way inmekaar, nie noodwendig op JOU terme nie, maar jy aanvaar dit, want op 27 voel jy oud, is jy tot die dood toe moeg, baklei. Voel dit asof jou beste jare gemors is.

Skielik, terwyl meer as die helfte van jou vriende al getroud is en van hulle al sterk besig is om aan gesinne te begin werk, is jy weer die single een. En van almal was jy eintlik die een wat al lank al getroud moes wees, maar elke keer wat hulle jou in die verlede gevra het ‘Wanneer is die groot dag?’ Het hy die antwoorde reggehad, want hyt altyd ‘n antwoord gehad.

JY LEER om op jou eie voete te staan. Jy leer hoe om te funksioneer, net JY. Jy besef jy was nog nooit net ‘n JY nie, jy was altyd deel van ONS. ‘n Uitnodiging na ‘n baba tee, wrug jou soos iets wat in jou keel vassit. ‘n Braai saam met klomp couples word vir jou ‘n paar uur van masker dra, want jy HAAT dit as mense jou jammer kry. Wie sal ooit weet? Terwyl die wereld aangaan, deal jy met ‘n storm van goed, leer jy jouself ken. Jy social en haal asem, maar jy raak stil. It’s not easy, maar jy weet as jy deur die eerste alleen-jaar kan kom, sal jy okay wees. Is ‘n mens ooit okay, na soveel seer . . . Is daar ‘n quick fix wat die emosionele letsels kan gesond maak?

TYD . . .

Tyd genees tog alle wonde, gee tyd tyd . . . Jou hart kan baie meer hanteer as wat jy dink, besef jy later. Jy gee weer, jy raak weer verlief, jy leer . . . dat niemand perfek is nie. Jy leer om te compromise, jy leer om jou sirkel groter te maak en mense spasie te gee om hulself te wees, al maak die besluite wat hul neem, jou soms seer. Jy vergewe en probeer weer, probeer weer. . . Jy leer dat jy nooit werklik vry sal wees as jy nie leer hoe om te vergewe nie. Jy BID, jy buig voor alles wat groter as jy is. En in jou alleenste tye, leer jy dat God jou beste vriend is. Jy raak kwaad vir jouself, omdat jy in die soeke na liefde, elke keer so baie van jouself gee, jouself oopmaak vir nog hartseer. Maar jy glo ook nie daaraan om ‘n halwe lewe te leef nie, so jy werk maar deur rejection, time and again. . . Tel die stukkies op en gaan aan.

Jy soek die fout by jouself, maar elke ‘Ek is jammer, ekt ‘n fout gemaak’ speech wat jy moet aanhoor  . . . gee jou die versekering dat jy eintlik okay is.. En jy sê; DANKIE Liewe Heer vir die vrede in jou hart. Jy sê dankie Liewe Heer dat U my hart sag hou. . . Jou beker vol hou. Jy waardeer elke opregte vriend en vriendin in jou lewe. Jy groei.

Goed of sitsuasies verander nie noodwendig nie, maar die manier waarop jy daarna kyk verander en daarom gooi jy nie meer klippe nie. . . jy bere daai klippies, waarmee jy jou pa nog elke nou en dan mee wou gooi, omdat hy jou ma na 26 jaar gelos het. Jy wonder nie meer, hoekom hulle nie soos die ou tannie en oom wat agter jou sit kon wees nie.

Jy maak vrede.

Sê-goed soos ‘You are in charge of your own happiness’ laat jou wonder. Jy kyk met krietiese oë na mense rondom jou en jy kan nie besluit of dit altyd die beste is om die ‘regte’ ding te doen, ten spyte van jou eie geluk nie. Wanneer jy jouself gevind het en happy is met die mens wat jy is, besluit jy dat dit beter is om alleen te wees as in ‘n verhouding waar jy in elk geval eensaam voel. MAAR, jy lê jou stille drome voor God se troon neer en hou op soek . . .

………………………………….

En dan, op ‘n dag . . . wanneer jy dit nie verwag nie. . . . stap hy in . . . staan hy 1.84m in sy skoene, voor jou en draai jou wereldjie op sy kop.

IETS het daardie dag net in plek geval.

So baie keer het ek hierdie versie raak gelees en toe word dit vir my ‘n werklikheid: Eendag sal iemand in jou lewe stap en dan sal jy weet hoekom dit met geen ander een uitgewerk het nie.

En die waarheid is, vroeer sou nie reg gewees het nie, want ek was toe nog nie reg nie.

Om ‘n liefde soos hierdie te leer ken;

vee ‘n verlede uit,

maak ‘n deur van geluk vir jou oop,

wat harte warm maak,

oe blink maak,

die toekoms die moeite werd maak.

Dis asof jy weet, jy gaan nooit weer iets alleen hoef te doen nie.

Dit voel net anders.

Ek sal ‘n pad saam met jou stap, ‘n hobbelrige pad, grond pad, ‘n lang pad . . .

Liefde tussen twee mense is mos soos ‘n bakkie met water daarin. 50% pienk en 50% blou. Soos wat mens oor klippe en rowwe terrein loop, mors van die water uit. Dit moet die heeltyd volgehou word, met die regte ratio.

Ek is so ongelooflik dankbaar, want ons bakkie is die perfekte pers kleur en hy loop oor . . . mag dit altyd so wees.

Mag ons die ou oom en tannie word wat ek vandag gesien het. Iemand op wie die res van die wereld jaloers kan wees. . .

Mag ons leef met die leuse:

Tussen my en jou, is ONS die belangrikste. . .

Ek tel die slapies, want nie te ver van nou af nie, begin my ‘Happy-ever-after’ . . . saam met jou.

31 Mei 2013